rzekome wyrzuty sumienia są tylko przejściową moralną zgagą ("Gorzka sól co posiadła język podniebienie" z wiersza "Jeszcze ulecieć..." ma być zapewne metaforą duchowych cierpień, wiadomo jednak, iż gorzka sól, aczkolwiek przykra w smaku, stanowi doskonały środek na poprawę trawienia), że jego rozpacz nad własnym upadkiem nie przeradza się w prawdziwą skruchę, że, jednym słowem, jest on jak owe postacie z Dostojewskiego, które rzucają nam się na szyję łkając: "Izwini, czto ja mierzawiec", ale ani na chwilę "mierzawcami" być nie przestają.<br> Dlaczego? Z dwu powodów. Pierwszy jest ten, iż bohater, szamocząc się - "jak wszyscy" - w pajęczynie, mimo wszystko staje (a to już