kołują złote jak nigdy.<br><br>Kwiaty posadzasz wesołe,<br>że pachnie w mym całym &lt;orig&gt;domie&lt;/&gt;,<br>i różę, na róży pszczołę,<br>na pszczole - słoneczny promień.<br><br>Gdy kończę pracę, to do mnie<br>przybliżasz się, niepojęta -<br>i uczę się astronomii<br>na twych gwiaździstych piętach;<br><br>i sen, jak pył szafirowy,<br>na śpiące usta się sypie,<br>na skrytą pierś do połowy,<br>na włosy koloru skrzypiec.<br><br>1931&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m" year=1934&gt;&lt;tit&gt;INGE BARTSCH&lt;/&gt;<br><br>Inge Bartsch, aktorka, po przewrocie zaginiona wśród tajemniczych<br>okoliczności...<br>Oto słowo o Inge Bartsch,<br>w całej prostocie,<br>dla potomności.<br><br>Ona była ruda, ale niezupełnie - pewien połysk na włosach grasował -<br>żyła z Finkiem. Fink był reżyser. Przez snobizm komunizował<br>(są tacy