nieświadomy, że kiedyś odważyłam się stanąć nago, kilkanaście metrów przed nim, pewna, że na mnie patrzy. Teraz role się zamieniły, to ja jestem podglądaczem, bezpieczna i chciwa jego tajemnic. On mnie nie widzi, ale ja widzę jego ponura, wąska twarz z wielkim nosem, na tle czarnego prostokąta okna, za którym skrywa sekrety swojej codzienności.<br>11 września<br>Wróciłam z dyżuru o dziesiątej rano. To była wyjątkowo ciężka noc. Ledwo wdrapałam się po schodach. Padłam dosłownie tak, jak stałam, buty zsuwałam, już leżąc, zapadając się w ruchome piaski pościeli, tracąc dech. Ostatkiem sił rozpięłam spodnie. Nie udało mi się ich zdjąć dalej niż