serdecznym tonie i tak wyraziście podkreślał ich zasługi, że zdawało się, że dla Niego w Biurze miejsca niema, w Biurze, które On napełniał swą indywidualnością. Sprawdzianem wielkości Jego umysłu była skromność i niesłychana prostota oraz wdzięk wrodzony w obcowaniu z ludźmi. W tem ciele biło wielkie, żołnierskie serce, wyrozumiałe na słabostki ludzkie. W ostatnich latach nie mógł ze względu na słaby stan zdrowia sam pisać. Zresztą, wychodził z tego założenia, że będąc kierownikiem Wojskowego Biura Historycznego nie mógł absorbować swojej osoby osobistemi pracami. Ten niemniej osobisty pisarski dorobek zmarłego jest bardzo bogaty. Trudno go jeszcze zbilansować. Na czoło Jego prac wysuwa