tuzin pannie Irmie. Napewno by się jej przydały!<br>Napisałem bilet, który odpowiednio wyjaśniał sprawę, załączyłem dwanaście par jedwabnych pończoch i poleciłem dozorcy, by je wręczył pannie Irenie.<br>Wypełnił moje polecenie i gdy na drugi dzień byłem w swem mieszkaniu zapukał ktoś do drzwi.<br>Była to Panna Irena. Zapłoniona, zmieszana i śliczna, na zgrabnych nóżkach miała jedną z dwudziestu par pończoch, które jej ofiarowałem.<br>Zmieszana dziewczyna weszła nieśmiało do mego mieszkania i zaznaczając, że robi to, co nie wypada absolutnie robić dobrze wychowanej pannie, poczęła mi dziękować za prezent. Nigdy nie miała dotąd jedwabnych pończoch, chociaż zawsze było to jej marzeniem. To