nie zdająca się niemal mnie widzieć. <br><br><br>I to przez Adelę właśnie talerze, na których jadłam, <br>stały się z czasem złote, a "srebrny mój kubek" <br>mienił się tęczą szmaragdów, diamentów, szafirów <br>i rubinów... <br><br>To przez Adelę zrodziły się najniespodzianiej <br>w świecie owe dobra należące do mego ojca w Katalonii <br>(jaka to śliczna nazwa "Katalonia" i gdzież to <br>właściwie może być?!). <br><br>Dobra, w których znajdował się olbrzymi, zielony park <br>(dziwnie przypominający park z "Małego lorda"*) <br>i biały pałacyk, cały tonący w pnących się <br>różach, i dwa śliczne, czarne kucyki, o lśniącej, <br>jedwabistej sierści, z białą gwiazdką na czole... <br><br><br>Ale Adela pozostawała daleko, obca