amerykańskiego wybiera na swego wiceprezydenta osobnika, który jeśli w czymkolwiek w życiu się wybił, to tylko w amatorskiej grze w golfa? Czyż Lincoln albo Churchill nie byli wybitnymi pisarzami? Czy nie byłoby z korzyścią dla nas wszystkich, gdyby nasi przywódcy mieli za sobą pisarski trening, uczący szacunku dla sensu używanych słów, sztuki wypowiadania jasnych i treściwych zdań, umiejętności przekonania słuchaczy do ważnej idei dzięki zamknięciu jej w uderzającej, zapadającej w pamięć metaforze?<br> Pisarze na Zachodzie - może właśnie dlatego, że nękani przez kompleks zbędności w społeczeństwie - lubią cytować znaną sentencję Shelleya, pochlebiającą im określeniem poetów jako "nieuznanych ustawodawców świata". Ta mile brzmiąca