uśmiechu...<br>...niech gwiazdy nie drżą - trzeba ufać Bogu.<br>...Boże, nasz Stworzycielu, władco całego świata - to jest Michał mój najukochańszy, któremu przykazałeś być dobrym. To ten, który w rozłączeniu pamiętał. Który nie złamał przysięgi. Boże sprawiedliwy - to Michał, z którym być mi pozwoliłeś do śmierci. A to ja - Róża, twoja wierna sługa.<br>...posłuchajcie, Władysiu i Kaziu, szczęśliwi synowie Michała, jak gra wasza matka szczęśliwa... Nic nie przemilczam, niczego nie kradnę, każda nuta brzmi jak pełnia księżycowa. Świadczcie za mną przed Bogiem, że nie skaleczyłam harmonii!<br>Orkiestra dźwięczała &lt;orig&gt;spoiście&lt;/&gt;, wiolinowa melodia Róży płonęła po niej jak światło po falach. Wtem huk bolesny...<br>- Co