stryja, odeszły ją wszelkie wątpliwości. Na pewno tu kiedyś była; rozpoznawała poszczególne domy, nie oglądane od lat, a mimo to trwale zapisane w pamięci; nawet nie patrząc na numer wiedziała, który należy do stryja. Kiedy zatrzymała samochód, zalały ją obrazy z wczesnego dzieciństwa, zupełnie jakby otworzyła się w jej umyśle śluza zamknięta przez czas. Oczami wyobraźni ujrzała siebie, jak wybiega przez furtkę na ulicę, żeby pogłaskać psa, a za nią wypada matka, bierze ją na ręce, przytula do piersi i niesie w głąb ogrodu, gdzie pod rozłożystym drzewem siedzi na leżaku zapłakany mężczyzna... Czy to tata? pomyślała z nagłym podnieceniem, bo