etyka góruje tu nad historią, z której niewiele zostaje, to i ona wystawiona jest na gorzką ironię. Poeta (Pan Cogito) mówi wprost: droga przez bohaterskie mity ludzkości o zdobywaniu dobra, "bo tak zdobędziesz dobro którego nie zdobędziesz", zawsze kończy się tak samo tragicznie. Kto pójdzie tą drogą, narazi się na śmiech, a w końcu i na śmierć. Nagrodą może być tylko własna świadomość, że przynależy się do łańcucha wielkich duchem.<br> Nagrodą jest dołączenie do "dobrego towarzystwa przodków z wyboru", sama wierność, samo postępowanie etyczne: <br>&lt;gap&gt;<br> Herbert uprawia rodzaj liryki maski. Pan Cogito stanowi porte parole autora. Samo już wykreowanie takiego bohatera stanowi