które było grane na "Darze Pomorza". Za każdym razem, kiedy Czesław, stając na bocianim gnieździe, zaczynał swoją pieśń, chciało mi się lepiej grać. Kiedy mu to powiedziałem, on stwierdził: &lt;q&gt;"A mnie, kiedy cię słyszę, chce się lepiej śpiewać. Takie już mamy szczęście"&lt;/&gt;. Po każdym spektaklu następnego dnia rano jedliśmy razem śniadanka. On pożywiał się kaszą gryczaną, sałatą. Mówiłem mu: &lt;q&gt;"Czesiek, ty nie przeżyjesz, jak będziesz tak jadł"&lt;/&gt;. A on mi na to : &lt;q&gt;"A taki słoń trawę wpieprza, a jaka siła!"&lt;/&gt;. No i tu się, cholera, pomylił. Ta dieta najwyraźniej mu nie posłużyła.<br>Widywaliśmy się ostatnio dość rzadko, ale dzwoniliśmy do siebie