skrajny i radykalny, zakładający totalną negację rzeczywistości anarchizm mógł być przecież atrakcyjny dla dość ograniczonego kręgu osób. Tej zdroworozsądkowej opinii sugerującej homogeniczność przeciwstawia się jednak nasza wiedza o dużym zróżnicowaniu ruchu pod względem społecznym. Czynników wyróżniających szukać zatem należy gdzie indziej. Pogląd jakoby każdej ideologii odpowiadała charakterystyczna dla niej i specyficzna baza społeczna nie potwierdził się przy porównaniach francuskich jakobinów i żyrondystów. W wypadku anarchistów wydaje się jeszcze mniej uzasadniony, ze względu na płynność przechodzenia do innych ugrupowań w obrębie lewicy. Podobne wątpliwości wzbudzają również próby wyjaśniania wszystkich podziałów istniejących w łonie samego ruchu czynnikami o charakterze socjologicznym. W istocie rzeczy