tak gwałtownie, że zapałki gasły mu w ręku jedna po drugiej jak na wietrze. Świecy nie znalazł, więc w ciemnościach zbliżył się do otwartego okna i wyjrzał przez nie oparty piersią i brzuchem o parapet. Gorący podmuch wiatru rozwiał mu natychmiast brodę i powpychał kłaki do rozwartych ust. Potem wyrwał spod kamizelki krawat i chłosnął nim Widmara po zmienionej z gniewu i rozpaczy twarzy. Była chwila ciszy, chmury rozpierzchły się na wszystkie strony i na ulicy stało się szaro. Jedynie na rogu, gdzie ogród Widmara wyrywał się poza sztachety, w cytrynowych i rdzawych liściach stał stróż.<br>- Czemu zgasło światło?! - krzyknął Widmar