znajdują upodobanie w praniu po gębach siebie wzajem, a do dania w mordę osobie trzeciej też nie trzeba ich długo namawiać. <br>Krasnolud, znajomek Angouleme, stał pod budynkiem z napisem: "Stolarnia" i malował coś na tablicy zbitej z dwóch heblowanych desek. Zobaczył nadchodzących, odłożył pędzel, odstawił kubełek z farbą, przyjrzał się spode łba. Na jego ozdobionej poplamioną brodą fizjonomii odmalował się nagle wyraz srogiego zdumienia.<br>- Angouleme?<br>- Sie masz, Drozdeck.<br>- To ty? - krasnolud rozdziawił brodatą gębę. - To naprawdę ty? <br>- Nie. To nie ja. To świeżo zmartwychwstały prorok Lebioda. Zadaj jeszcze jakieś pytanie, Golan. Dla odmiany może jakieś mądrzejsze. <br>- Ty nie kpij, Jasna. Ja