więzi międzyludzkich, sporo sytuacji niesprawiedliwości społecznej czy też sporo bardzo dwuznacznych osiągnięć nauki pokazało, że krytyka prowadzona przez Jana Pawła II nie płynie - jak powszechnie sądzono - z jego konserwatyzmu, ale raczej ma wymiar profetyczny. Coraz częściej zaczyna się mówić o Ojcu Świętym jako o proroku, który głosi trudne prawdy postnowoczesnemu społeczeństwu. Jestem też pewien, że kolejne lata będą przyznawały coraz więcej racji jego diagnozom.<br> Ale jeżeli jest takim prorokiem, to jest jednak - jak sam Ojciec powiedział - w dużej mierze prorokiem nie zrozumianym. Wróćmy do stereotypów. Polskość jest często używana jako argument wyjaśniający rzeczywisty czy rzekomy konserwatyzm Papieża. Mówi się na przykład