biedaków przed głodem, matek przed samotnością, słabego przed wyzyskiem. Gniewało ją zaufanie Adama do potęgi i wszechwiedzy boskiej. Upatrywała w tym małoduszność. "Wszystko zwalasz na Boga - mawiała. - Zlituj się, On nie udźwignie tylu losów baranich". <br>Od czasu do czasu, w okresach względnego spokoju, czyniła kroki ku porozumieniu: udawała się do spowiedzi, przyjmowała komunię, pamiętała, by wypełnić Dziesięcioro Przykazań, synom zalecała żegnać się, pościć, Adamowi okazywała szacunek... wszystko to w nadziei, że Bóg się odmienił, nie jest już tak okrutny czy słaby jak dawniej i - przebłagany - okaże swoją boskość. Życie wszakże toczyło się dalej, pełne gorzkiej niedorzeczności, Róża rzadziej myślała o Stwórcy