do końca opanowany. - Wiem, wiem... "opium", prawda? <br><br>- Patrzy mu w oczy. - Synu... to czasem i tu... i tam, w szpitalu... jedyne ukojenie, jedyny ratunek w bólu. <br>Nagłe pukanie, Gerta w drzwiach. <br>- Ludzie, proszę księdza, czekają. <br>- Już, już idę. - A do Hansa: - Biblioteka do pana dyspozycji. Muszę iść, ludzie przyszli do spowiedzi świętej. - Jeszcze uśmiechnie się od drzwi. Jeszcze zdąży usłyszeć Hansowe: <br>- Danke. <br>Kiedy został sam, odczuł niechęć do książek zaleconych mu przez proboszcza, który na podobieństwo rybaka, wychodzącego z wody z pustą siatką, zwraca się do nowo przybyłego z cyniczną zachętą: <br>Cześć! <br>Jutro wrócę tu znowu, <br>koledze zaś życzę <br>biblijnego połowu