na piętrze dobiegł nas cichy, płaczliwy dźwięk, jakby jęk konającego. Zaalarmowani zamieniliśmy się w słuch. Dźwięk powtórzył się; tym razem byłem pewny. To jęczał człowiek. <br>Każda sekunda mogła się liczyć. Drzwi wyglądały na bardzo solidne. Podałem Reni cenne butelki i pobiegłem poszukać drabiny. Pamiętałem, że jakaś leżała koło stodoły. Była spróchniała, ale nie miałem wyboru; oparłem ją o ścianę i ostrożnie wspiąłem się do otwartego okna na poddaszu.<br>Najpierw nad parapetem okiennym ujrzałem dwie stopy, potem damskie nogi splecione na plecach naszego gospodarza, a na wprost siebie jego kościste pośladki. Rył twarzą gdzieś poniżej, dziewczyna jęczała. Parapet zasłaniał mi pole widzenia