że to ktoś inny, druga osoba odkrywa zobojętnienie swoje dla nas, kiedy jest naocznym źródłem czegokolwiek, co znamy jako negatywność - źródłem odmowy, upokorzenia, wstydu; wydaje się nam także, że w poszczególnej porażce naszej jakaś sytuacja przerasta nasze siły, jakiś odłamek świata zdobywa nad nami przewagę, jakiejś pojedynczej okoliczności nie umiemy sprostać. Wydaje się tedy, że zobojętnienie przebłyskuje w pojedynczych naszych spotkaniach z rzeczami, z ludźmi, z własnym ciałem, ale że nie mamy powodów, by rozciągać owo migotanie cienia na całość bytu, by je postrzegać jako przejawienia jakości trwale do świata przyrośniętej. W rzeczy samej, moglibyśmy bez okłamywania siebie dopuścić przypadkowość i