płakała. Ojciec krzątał się po mieszkaniu i wiązał małe, lekkie tobołki. Buciek owinięty w błękitną kołdrę spał. On również nie mógł uciekać. Miał pozostać na razie u ludzi, którzy mieli dużo dzieci. Miał dopiero półtora roku i każdy mógł na niego powiedzieć, że to jego. Ale w ostatniej chwili mama sprzeciwiła się i nie chciała oddać Bućka kobiecie, która po niego przyszła, i wybiegliśmy z domu wszyscy razem.<br>To już nie była noc, kiedy biegliśmy szarą uliczką w stronę pola. Zewsząd słychać już było tupanie, &lt;page nr=13&gt; kołatanie, a nawet wystrzały. Wystrzały stawały się coraz częstsze, kiedy biegliśmy przez pole. Mama biegła z