mieszany i orkiestrę (dysponowałem wyciągiem fortepianowym). O koncepcji formy <br>tego utworu już powiedziano w rozdziale II. Przypomnijmy jedynie, że kompozytor <br>pominął Graduale i Tractus. Dodajmy zaś, że ponadto w Sekwencji zrezygnował <br>z czterech strof: od 3. (Tuba mirum) do 7. (Quid sum miser), co trudno jednoznacznie <br>komentować. Agnus Dei natomiast stanowi, jak już nadmieniono, sui generis kompilację <br>tekstu tej oraz końcowej części mszy żałobnej ­ Communio. Lux aeterna. Kompozytor <br>bowiem pominął trzecią aklamację Agnus Dei (zapewne, żeby nie rozbudowywać tej <br>części), dołączył zaś wybrane wersy z Communio, dokonując ich przestawienia: <br>Et lux perpetua luceat eis (z dodaniem słowa) Domine, następnie Cum sanctis