ręką i położył przed Jakubem pożyczony od przyjaciół <br>telefon komórkowy. Jakub uśmiechnął się. - Chyba zacznę wierzyć w kobiecą intuicję <br>- pomyślał.<br>Zza drzew wyłonił się biały pałacyk. Dach nosił na sobie krwistoczerwone ślady <br>niedawnych napraw. Z bocznego skrzydła dobiegały dźwięki dziecięcej piosenki. <br>- Chodź do nas, chodź do nas. Bawimy się... Jakub starał się przemknąć alejką <br>nie zauważony. Na chrzęst żwiru, kołyszące się w oddali postaci natychmiast odwróciły <br>się w jego stronę. Ogarnęła go złość. Po co wszedł na ścieżkę, zamiast ruszyć <br>tłumiącym wszelkie dźwięki trawnikiem. - Idiota! - zaklął cicho. Zaciekawione <br>twarze zbliżały się do niego. Zza drzew wciąż wyłaniali się nowi pacjenci. Niektórzy