ze swoim monoklem, w rozważania o filozofii wina, naśladując przyjaciela jak stary histrion w teatrze dionizyjskim, a gdy czuł, że butelki nazbyt zaczepnie poruszają się po stole, wołał: "Wino, które nas nie pokona, nie jest nas godne!". <br>Pokonało, niestety, następnego dnia nie pojechaliśmy w odwiedziny do "naszej polsko-włoskiej" willi, staruszek nie zdążył zapisać nam swojego gniazda. Wkrótce po tym, jak zaniemógł, usnął na zawsze...<br><br>&lt;tit&gt;W połowie drogi&lt;/&gt;<br><br>Chodzi się po winnych sprawach jak po winnicy samej, ale i po piwnicy, słowem, jak po słońcu i mroku, wciąż radując się życiem i wciąż schodząc na manowce. To jest jak w kuchni