nikogo ważnego. Raczej za coś w rodzaju pluszowego misia, którego sadza się z honorami na kanapie, bo to "pamiątka", którego za nic by się nikomu nie oddało; którym nikt jednak nie myśli się bawić. To, że babka leżała na kanapie, nie zastanowiło Zbyszka - zawsze robiła dziwne rzeczy: wyciągała z kątów starzyznę i kazała podziwiać albo zabierała jakiś potrzebny przedmiot i wynosiła do siebie, albo krzyczała na ojca, albo grała na skrzypcach... Teraz leżała - czerwona - w salonie o pierwszej po południu, kiedy ludzie latają po ulicach. Jedno było wiadome, że nic dobrego z tego nie wyniknie, i Zbyszek nieżyczliwie spozierał na babkę