jest jednak dosyć niski. Osobiście jestem za aparatami tlenowymi.<br>- Mhm. Inni panowie też?<br>Witte i Eldjarn skinęli głowami. Horpach wstał.<br>- A zatem rozpoczynamy. Rohan! Co z sondami?<br>- Zaraz będziemy je wyrzucać. Czy mogę jeszcze skontrolować orbity, zanim wyruszę?<br>- Może pan.<br>Rohan wyszedł, pozostawiając za sobą gwar laboratorium. Kiedy wszedł do sterowni, słońce właśnie zachodziło. Tak ciemny, że fioletową prawie purpurą nabiegły rąbek jego tarczy wycinał na horyzoncie z nadnaturalną wyrazistością zębaty kontur krateru. Niebo, gęste w tej okolicy Galaktyki od gwiazd, zdawało się teraz jakby wyolbrzymione. Coraz niżej rozbłyskiwały wielkie konstelacje, pochłaniając niknącą w mrokach pustynię. Rohan połączył się z dziobową