zwinięte ramiona.<br>Rozrost spiral na boki i wraz z nimi całej muszli nadał niektórym z tych ramienionogów, zwanych spiriferami, swoisty skrzydlasty pokrój. Typowe spirifery dotrwały do wczesnej <br>&lt;page nr=171&gt;<br>jury, ale już w triasie wyodrębniła się z nich bardzo szczególna grupa drobnych <br>ramienionogów cementujących się do podłoża. Jeszcze ich późnotriasowy przodek miał stosunkowo duże rozmiary i w pełni wykształconą spiralę lofoforu. Dziś o pokrewieństwach ze spiriferidami świadczy jedynie mikrostruktura ich muszli.<br>Najbardziej typową dla mezozoiku i dzisiejszych mórz gałęzią rozwojową ramienionogów są terebratule. Najstarsze sylurskie formy (m.in. podolska Podolella; ryc. 7.9) miały zaledwie parumilimetrowe rozmiary. Przy tak małych rozmiarach lofofor ramienionogów