Wiemy wszyscy o wpływie poetów na egzystencjalizm, szczególnie Hölderlina i Rilkego. W jednym z Sonetów do Orfeusza Rilkego czytamy: "śpiew to istnienie". W filozofii tradycyjnej rdzeń człowieka był jak mo-nadyczna substancja, która samą siebie przenosi z mo-mentu w moment i w ten sposób swą metafizyczną tożsamością pokonuje zmienność strumienia czasu. W nowej wizji istnienie jest pieśnią. Pieśń tworzy się z chwili na chwilę, ona zawdzięcza swą wewnętrzną tożsamość nieustannym nawiązywaniom do przeszłości i ciągłym wybieganiom w przyszłość. Pełnię osiąga dopiero wtedy, gdy przestaje istnieć. Od samego początku ciąży nad nią akord śmierci, który ją kończy. Pieśń jest z istoty