że na podwórku można było czytać gazetę. Zbudzili się także inni gospodarze. Stodoła Stanisława Sz. była już nie do uratowania. Teraz chodziło o to, aby ogień nie przeniósł się na sąsiednie budynki. We wsi wybuchła prawdziwa panika, gdyż wtedy, w latach sześćdziesiątych, wiele domów i zabudowań gospodarczych pokrytych było słomianymi strzechami.<br>W tym potwornym zamieszaniu nikt nie zwrócił uwagi na Antoniego W., który w marynarce, krawacie i wyczyszczonych trzewikach siedział przed swoją chatą i wpatrywał się w niebo. Dopiero po szczęśliwym opanowaniu pożaru, przypomniano sobie o niespełna rozumu sąsiedzie Stanisława Sz.<br>Ku zdziwieniu ludzi, Antoni W. od razu przyznał się, że