scenicznego obrazu. Spontaniczność objawiała się często pozornym chaosem, a ukazanie mocy charakteru wymagało eksponowania indywidualności; nagłe wybuchy emocji niweczyły patetyczną wzniosłość. W mniejszym stopniu dotyczyło to teatrów subwencjonowanych, będących ostoją klasycznego stylu; modernizowały się wolniej i nieco inaczej niż teatry popularne, ale proces zmian był i tu nieuchronny. Zmieniał się styl spektakli teatralnych, dawne sposoby inscenizacji były rozsadzane przez nowe oczekiwania autorów i widzów. Romantyzujące innowacje współgrały nieraz z klasycznym wystrojem dekoracji malarskiej, projektowanej na przykład przez znakomitego architekta niemieckiego Karla Schinkla.<br>W tym pierwszym trzydziestoleciu formowania się teatru romantycznego charakterystyczne było zderzanie się różnych stylów myślenia o teatrze, różnych wizji