należy do gatunku określanego pretensjonalnie jako magiczny realizm, a spopularyzowanego przez literaturę południowo-amerykańską (Marquez, Cortazar i ich niezliczeni naśladowcy). Polega to na połączeniu tradycyjnej XIX-wiecznej powieści typu dickensowskiego z fantastyką, czyli włączeniem w tok opowiadania snów, wizji, zmór i koszmarów, a także po prostu cudów. Bezpośrednim poprzednikiem tego stylu był Chesterton, przed nim E. T. A. Hoffmann, a jeszcze dawniej Rabelais. Charakterystycznym rysem tego gatunku jest współcześnie tzw. zaangażowanie, czyli tendencyjność - przeważnie lewicowa - umożliwiająca autorowi zaprezentowanie swych przekonań, uprzedzeń, preferencji i fobii w formie sugestywnej, a zarazem całkowicie nieodpowiedzialnej, ponieważ materia utworu jest równocześnie realistyczna i nierealna. Widać to