uniwersalne. Takie do końca doprowadzone szyderstwo nie zatrzymałoby się przed żadną świętością. Chciałoby ono niszczyć nie tylko wszelką wartość, ale i człowieka, który w uznaniu wartości zewnętrznych szuka swej wewnętrznej wartości. Dlatego właściwą formułą językową szyderstwa nie jest sąd, który stwierdza, co jest, a czego nie ma, lecz przypuszczenie i sugestia o charakterze prowokacji, która ma na celu poniżenie godności drugiego. Ma to wywołać bunt, ma w nim wyzwolić "siłę", która wciąż mówi: "nie". Szyderca kusi do splugawienia najwyższych wartości. Sugeruje przegraną w najwyższej walce, proponując w zamian dumę płynącą z jedynej w swoim rodzaju próby sił. Szyderstwo to nie tyle