okresu reprezentują pewne cechy wspólne: pochodzili z elity społecznej, wykształceni w rzymskich szkołach publicznych - w atmosferze chrześcijańskiej i jednocześnie w kulturze hellenistycznej. Bardzo często zaczynali od kariery świeckiej. Na Wschodzie prawie wszyscy byli profesorami, na Zachodzie zajmowali na ogół stanowiska urzędniczo-prawnicze, często byli retorami. Wszyscy przeżywali w pewnym momencie swego życia nawrócenie w teologicznym tego słowa znaczeniu (jako wezwanie do doskonałości chrześcijańskiej), prawie wszyscy zostawali mnichami, mieli więc kontakt z najwybitniejszymi ośrodkami życia kontemplacyjnego. Potem bardzo często otrzymywali stolice biskupie, ale tę funkcję umieli łączyć z pracą intelektualną, ukoronowaną z reguły olbrzymim dorobkiem pisarskim. Rezultatem działalności naukowej Ojców Kościoła było