się świętej figurze, dojrzeć w niej znamię świętości. Pomocą była dla świątkarza pamięć rzeźb widzianych w kościele, w przydrożnej kapliczce, a przede wszystkim obrazek dewocyjny (miedzioryt, staloryt, litografia). Zawsze by. to wzór ikonograficzny określony jednoznacznie i propagowany przez Kościół. Wzór, który trzeba było odczytać i zinterpretować, o czym decydowały umiejętności świątkarza i jego zdolność wczucia się w nastrój przedstawianej sceny. Rzeźbiarza nie wspiera. nikt. Umiejętności pozyskiwał sam, w trudzie pracy, a także podpatrując innego świątkarza. Nie mógł mu pomóc przekaz pokoleniowy, tak istotny w innych dziedzinach sztuki ludowej. Przekaz, który by. szkołą rzemiosła, gwarantem tożsamości stylistycznej tkanin, haftów, snycerki, ceramiki, kowalstwa