że wszystko jest w porządku. Corsi przez moment nie mógł mieć co do tego wątpliwości. Ale oczywiście, że był zaskoczony.<br>Incydent był wyczerpany. Znowu przy stole zapanował beztroski zgiełk. Siedziałem zwrócony twarzą do wielkiego &lt;page nr=51&gt; okna, zajmującego Połowę ściany. Spoglądając w nie widziało się morze, a raczej nieprzebraną ilość drgających, ostro świecących łusek, tak że trzeba było odwracać oczy. Po tej samej stronie co ja siedziała Sandra Wieśniewiczowa. Dzielił nas młodszy z Włochów. Wieśniewiczowa od czasu do czasu przechylała się i przesyłała mi uśmiech albo zwracała się z jakimś zdawkowym Pytaniem, na przykład:<br>- Mówił mi ojciec, że mieszka pan w pensjonacie pani