małego: "Chodź, zbudujemy dźwig. Potrzymaj tutaj. Teraz weź śrubokręt. Przykręcaj, ja zablokuję nakrętkę. Poczekaj. Zagrodzimy teren aby nikt nie wchodził. Tylko my tu budujemy. Dobra. Teraz szukaj takich kółek. Ja ci wszystko pokażę". Arek już się nie śpieszy. Czuje się potrzebny, ważny, a przede wszystkim bezpieczny.<br>Dzieci mówią o naszej świetlicy, że jest smutna i wesoła. Temat smutku, strachu czy wstydu nie jest im obcy. Nie muszą tutaj udawać, że "w domu wszystko jest w porządku". Do każdego z nich przychodzi przecież pracownik socjalny i to nie bez powodu. Ktoś nie ma taty, komuś niedawno zmarła mama, a tato pije, albo