im "harmonijną mentalność" wynikającą z braku jakichkolwiek wątpliwości, co do słuszności wybranej drogi, niesprzeczności wyznawanych ideałów oraz podporządkowania ich celowi ostatecznemu i konsekwencji w działaniu. Nie wydaje się to jednak uzasadnione. Pomiędzy indywidualizmem a altruistyczną etyką anarchokomunistów istniało stałe napięcie. Równie trudno było pogodzić deklarowaną niechęć do przemocy, tolerancję i szacunek dla bliźnich, z buntowniczą postawą wobec świata. Francuski uczony przecenia także trwałość związków z anarchizmem przeciętnych aktywistów. Ogromna większość spośród nich zaczynała przecież od innych ideologii, a dla sporej liczby ruch libertarny okazał się tylko stacją przesiadkową. Nawet w swoim anarchokomunistycznym wydaniu anarchizm nie był ani tak spójną, ani tak