jeden drugiego. Potym się nasłuchawszy pisku, krzyku, huku, któremu żaden ani jednego słówka nie rozumie, a dawszy ofiarę, a pokropiwszy się wodą, już ić na wszytki co nawiętsze a nasprośniejsze wymysły świata tego. A już na poły grzech, kto by się nie upił w dzień święty abo nie skakał jako szalony nakładszy wieńców abo jakiego gałęzia na głowę swoję (Ewangelia niedziele siedmnastej po Trójcy Świętej).<br>Rej oburza się tu na świąteczne i kościelne ceremonie, podobnie jak to czynił w Krótkiej rozprawie. Oburza się też na obrządki ludowe, zabobony i czary, między innymi na sobótkę świętojańską. Znamienny to szczegół: w świadomości pisarza