sądy po okręgach i wsiach". Naczelnikom tym przypisał Tacyt niepodzielną władzę sądzenia, a stuosobową asystę "z pospólstwa" (centeni ex plebe comites) potraktował jak świtę, która służyła dostojnikowi radą i dodawała mu powagi.<br>Jest to oczywiste nieporozumienie. Jednomyślne świadectwo późniejszych źródeł nie pozostawia wątpliwości, że sądownictwo ludów germańskich miało na wszystkich szczeblach wiecowy charakter. Niezależnie od tego, czy sformułowanie werdyktu ("powiedzenie prawa") należało do tego samego człowieka, który przewodniczył zgromadzeniu, czy do grona rachinburgów, wyrok ostatecznie zapadał poprzez rytuał wiecowej aklamacji. Nie kto inny jak Tacyt szczegółowo opisał ten mechanizm decyzyjny w 11 rozdziale Germanii, a na początku rozdziału 12 stwierdził, że