w proch, chwycił naturalnego wroga kredy - gąbkę, istotę cichą, wyschniętą i podziurawioną &lt;page nr=38&gt;.<br> Gąbka, marna kreatura, nie wydawała żadnego odgłosu, gdy nią usiłował stuknąć w katedrę, więc ją odrzucił ruchem pogardy i porwał inny leżący przed nim przedmiot. Uniósł go w górę jak magik laskę i potrząsał nim zapalczywie.<br>- Moje pióro! - szepnął Jasiński.<br>Zdyszany szept pobiegł po całej klasie. Zdumiona ponad wszelkie pojęcie społeczność wyglądała jakby zahipnotyzowana i nie mogła oderwać spojrzenia od tajemniczego pióra. Zwróciło to wreszcie uwagę matematyka, więc zakrzyknął:<br>- Czemu patrzycie na mnie jak na malowane wrota? Wiadomo, że na świeżo malowane wrota nie patrzą filozofowie, przeto jasnym było