oczy. Bizbir, ilekroć patrzył na chudą postać Tymona, przypominał sobie korzeń, który znalazł kiedyś na brzegu. Korzeń był pociemniały od wody, pozbawiony kanciastości, pełen miękkości linii, która była dziełem rzeki.<br>- Witaj, Bizbirze. Wiele rzeczy dzieje się dookoła nas, a my ich nie dostrzegamy. Wiele ważnych rzeczy. A wystarczy tylko trochę szerzej otworzyć oczy, trochę bardziej nadstawić ucha - mówił cichym głosem podobnym do szemrania strumienia.<br>- Mów szybko - odezwał się ostro Bizbir. - Nie lubię przebywać w tym miejscu zbyt długo. Łamie mnie tu w kościach.<br>Tymon parsknął krótkim śmiechem i zanurzył dłoń w wodzie.<br>- Ciebie łamie, a mnie szepce! - spoważniał. - Na Pierwsze Źródło! Rzeka