badawczo i skrycie... i czekałem na ten jej uśmiech... abym mógł wejść w jej dumanie i zaproponować jakąś rozrywkę... Mimo uśmiechu za chwilę wzdychała ciężko. Ach, jakże często mama wzdychała... Jakże jej musiało być, kiedy wtedy tak stała na chwiejnych nogach, z ręką w gipsie na temblaku, w swoim zielonym szlafroku?... Nastawała jesień, dni były krótsze... słońce świeciło słabiej i stawało się smutne. Żegnała się z tymi widokami. Opuszczała ten dom na zawsze. Jeśli nawet nie wiedziała tego... to w tej chwili, kiedy tak stała sama w wielkim, pustym domu, raz przed tym, raz przed innym oknem... wtedy wiedziała... musiała wiedzieć