się znowu <br>po kątach", nikt nie kazał mi nosić mego płaczu <br>jak kruchego naczynia, którego nie wolno upuścić. W nocy <br>można go było wyrzucić z siebie, można było <br>nareszcie swobodnie płakać z twarzą wtuloną w miękki <br>kaftaniczek Jasi. <br><br>Czasem zdarzało się jednak, że Frulein Anna usłyszawszy <br>jakiś dziwnie podobny do szlochu głos zapalała światło <br>i pochylała się nade mną. Sztywniałam wówczas <br>cała ze strachu, a serce poczynało mi bić mocno i gwałtownie <br>jak u zbrodniarza złapanego na gorącym uczynku. Starałam <br>się oddychać miarowo i równo, z twarzą zwróconą <br>do ściany, ażeby nie było widać, że jest mokra <br>od łez, i żeby