można <br>było niczym zdobyć jej serca... i o Albanii... <br><br>Jan słuchał uważnie, kiwając głową, z trochę <br>smutnym i dobrotliwym uśmiechem. W miarę mego opowiadania <br>poważniał jednak, a wyraz jego oczu stawał się coraz <br>surowszy. <br><br>- A mówiłem ci zawsze - powiedział wreszcie - żebyś <br>zamiast wymyślać sobie to wszystko, nauczyła się skakać <br>przez sznurek! Bo to nie o to chodzi, że się z ciebie <br>teraz wszyscy śmieją, ale o to, że się wyparłaś <br>swego kraju i swego ojca! <br><br>Zdrętwiałam. Bo to właśnie nie przyszło mi jakoś <br>dotychczas do głowy. A przecież - tak! To <br>była prawda! Wyparłam się mego kraju i tatusia! <br><br>Wybuchnęłam jeszcze głośniejszym