temu, gdy wyjazd i wjazd do naszego kraju były niezwykle skomplikowanymi zabiegami, gdy wartość jednego dolara była tak niebotyczna, że po to, aby zjeść hamburgera, trzeba było najpierw awansować, by nie zadręczać się wydawaną za granicą fortuną, gdy wreszcie każde kolorowe opakowanie, barwna wystawa, kolorowość ludzi i powietrza wydawała się szokująco odmienna od polskiej szarości i narkotycznie pociągająca, otóż wtedy wracałam z Paryża siedząc w przedziale pociągu zbliżającego się do polskiej granicy. <br>Dotychczasowa podróż była niezwykle miła, spędziłam ją bowiem w towarzystwie starszej, kulturalnej i miłej pani. Gaworzyłyśmy lekko całą drogę o książkach, rodzinie, historii i różnicach między pokoleniami, budując przyjazny