jej prążek.<br>Porównywując wzory seryj wodorowych, dostrzegamy, iż mają one algebraicznie zupełnie ten sam charakter; nasuwa się nam myśl, że muszą odpowiadać jakiemuś wspólnemu, wszechogarniającemu prawu, że są one wyrazem prawidłowości struktury i mechaniki atomu wodorowego. Dominująca rola liczb całkowitych narzuca nam analogję drgań sprężystych i tonów muzycznych. Napróżno jednak szukano rozwiązania zagadki atomu przez lat dziesiątki, upatrując w nim układ drgający na podobieństwo struny dźwięczącej. Trzeba było zastosowania zupełnie nowych idej, obcych mechanice klasycznej, dla opanowania mechaniki atomu. Nowe idee. zrywające śmiało z tradycją wiekową, wprowadził do spektroskopji w roku 1913 Niels Bohr, o którego pracach szczegółowiej mówić będziemy w