wędrowaliśmy do Bazylei po rozbiciu się na Renie, i na spotykanych tam kilkunastoletnich Niemcach ("Ptakach Wędrownych"), którzy mieli wkrótce włożyć mundury. Albo opowiedzieć, jak zdarzyło mi się po latach wysiąść na stacji metra Glaci`ere i jak przypomniał mi się stojący niegdyś obok tej stacji dom noclegowy Armii Zbawienia pod szumną nazwą Le Palais du Peuple, gdzie śpiewaliśmy ze Słoniem psalmy, żeby dostać kolację. <br> Właściwie o Słoniu po mojej emigracji z Wilna niewiele wiedziałem. Spotkałem go w Warszawie latem 1940 roku, kiedy nadal uprawiał zawód szklarza, zaczęty zaraz po bombardowaniach pierwszego miesiąca wojny. Ten zawód maskował zdaje się inne poważniejsze zajęcia