babci.<br>- Po co robić tyle hałasu. - Niewyspany Wolfgang źle znosił drażniący pisk dzwonka i obijanie politury drzwi okutym bucikiem Beby.<br>- Babcia nas już na pewno usłyszała, człapie przecież z głębi mieszkania, ale jak przestanę się dobijać do drzwi, o proszę - Beba przestała dzwonić i kopać, co spowodowało, że ucichło powolne szuranie kapciami po drugiej stronie - to ona ma taką sklerozę, że zapomni. po co szła. Każde takie kopnięcie - Beba uniosła wysoko nogę, by wycelować w zamek - naprowadza ją na drzwi.<br>Skrzypnęła zasuwka i przez szparę wychyliła się trzęsąca główka ciekawskiej staruszki.<br>- Babciu, to ja, twoja wnuczka Beba.<br>- A Beba... - ucieszyła się