nocy Morfeusz Zygmunta zmieniał się w eteryczną rusałkę, podczas gdy Morfeusz lokatorów stawał się słyszalnym dowodem na istnienie mamutów sapiąco- -pierdzących, które pędzą przez pękającą krę lodową, pochrząkując przeraźliwie.<br>Lokatorzy kamienicy, wygrani za dnia, nocą - pokonani, żyli w cieniu obsesji Drzeźniaka. Rano dobudzali się stukaniem łyżeczek, agonalnym świstem czajników i szuraniem kapci. A u Zygmunta od dawna trwał dzień krwisty jak surowy befsztyk. No bo już o piątej Drzeźniak wysłuchiwał z radia nastawionego na cały regulator hymnu państwowego i zabierał się do porannej toalety. Sikał nie po ściankach sedesu, lecz lał wprost w otwór kanalizacyjny. Trzy razy spuszczał wodę, tak dla