Biorąc udział w tym nie kończącym się skeczu, poeta stoi przecież naprzeciw partnera niezmordowanego i bez trudu zagłuszającego jego głos. Nie chcę udawać, że nie zdaję sobie z tego sprawy: przeciwnie, ukryta logika mojej metafory prowadzi nieuchronnie do pesymistycznej konkluzji. Prostoduszny partner komika koniec końców musi się okazać ofiarą jego szyderstwa - do świata, nie do poety należy ostateczna pointa. Choć jednak poeta w tej roli nie ma ostatniego słowa - ma przynajmniej szansę cokolwiek powiedzieć. Zawsze to więcej niż rola niemego statysty.<br>1989&lt;/&gt;<br><br>&lt;div year=1989&gt;<br><br>&lt;tit&gt;Tablica z Macondo<br> albo: Najkrótsza poetyka normatywna<br> na użytek własny, w sześciu literach<br> bez znaków diakrytycznych,<br> z dygresjami motoryzacyjno