scenę. Poprawia maskę, wygładza marynarkę, po czym drobniutkimi kroczkami zbiega parę schodków, przegina się nagłym ruchem w tył przez balustradę i patrząc na Renne z udanym zdumieniem wykrzykuje:<br>Roullot: Na Boga! Cóż to za piękne zjawisko!<br>Renne:Ejże! Stary pierniku! Nie zasłaniaj mi słońca.<br>Roullot:(widać, że mu to pomieszało szyki) Ehm, hm, hm... To chyba raczej słońcu zasłaniam twoje piękne oblicze.<br>Renne:Dobra, dobra, jednak przesuń się pan trochę w lewo.<br>Roullot:(przesuwa się w lewo, wyraźnie wytrącony ze stylu. Opiera lewą rękę na prawej dłoni skubiąc przy tym dolną wargę. Siwa czupryna spływa mu na czoło, spod oka obserwuje